Joost De Rijger

De stad in ruste,
waar stille straten ruisen,
In een poel van zielen die,
zingen op de wind.

Waar tegels en stenen blind staren,
naar de hemel.
Waar nachtbrakers staren in het blauw
van de nacht ,

Waar straten gevuld met de
zang van de wind gezelschap worden gehouden
Door stamelende dronken ledematen die vluchten,
door kronkelende straten.

Zij die liefde  zoeken!
verdwenen  haastig maar rusteloos in het holst van de nacht,
waar het geluk ten einde kwam,
en roestig verzonk in een diepe slaap.

Waar kille koude stenen gevoeloos op elkaar staan en massive gebouwen
zich vormen onder het witte grijs van wolken,
Waar mensen elkander volgen,
En duizenden gedachten elkaar passeren.

Hier in de stad, als mijn verbeelding slaapt
En alles zoals het is, geruisloos mijn ziel binnensluipt,
dan voel ik alle zielen,alle tranen die druppelend
-als een zomerregen op koude stenen-
vallen op mijn gelaat.

De stad en straten alleen zo gelaten,
en al de mensen die slapen,
dan in ruste -sereen-
met mijn gedachten.
Hier en/of ginder,
alleen en alleen.