Joost De Rijger

als t schemert gaan we rijden
brullend door de schaduwdag,
Dicteer ik in mijn mensenpak
de temporale wetten.
versnellen en wanneer te remmen,
of te bevelen over
arriveren of bestemmen.
een uniforme draf tussen
bier benzine en sigaretten.

door de nacht heen wil ik drommen
een decor waar wij ons
in massief grijs vermommen,
zit en ervaar de ijzeren operette.

verdwijnen in de hemel,
als drie rokende raketten
en streel de koude landerijen, de stilte van
de dorpen waar vroeger de oudsten die we
kennen nog leefden.
naar
het nu,
als ware dirigenten tempo,
vertraging dirigeren.
dat het geestelijke los van meetbare
tijd gedijt en dan plots op lichtsnelheid

bezinelucht asvalt stootslagen.
rock en rollende wipslagen en
gebalde vuisten hoog de lucht raken
krijsen, ruissen, donderjagen.
Koning aller zaterdagen

Waar alle bomen  dubbelslagen
als passant luister ik naar t zwiepen
en het tedere vervagen
en de stilte dan als antwoord op
de overbodigheid van vragen.