Joost De Rijger

Ik trok een streep:
tot hier.
Nooit ga ik verder tot hier.

Tot ik verder ging
trok ik een nieuwe streep,
en nog één.

de zon scheen.
en overal zag ik mensen
haastig en ernstig,

en iedereen trok een streep,
en iedereen ging verder.

Uitzichten onze ogen
luchten hun vogels,
wouden hun wild
en weiden het vee.

Vrijheid,hun geliefden
bliksem de aarde
wolken het blauw

Het zeil de wind
De morgen, het dauw.
en vissen de zee.


De tijd, de seconden,
de man, de vrouw
de één, de twee.

de bestemming, de reis
en de trappen,
de tree

Sochtends tussen zes en zeven,
tussen de raderen, de regels.
Dansen in de wind en regen,
zinnen volgen zinnen, zingen.

koolzaad vleugels
Lentes leven, leven

In het veld rennen reëen.

De geest een zetje geven,
bedwelmd door 't gele zweven.

De mussen, de koolmezen
geen redetwist
wat is of doet leven.
tussen zes en zeven

terug naar wie ik hier bemin
    weg van de wereld buiten
          om  niet te eindigen.
           niet te hoeven sluiten.

het woord en zijn spelonken.
    van zinken naar gezonken.
       van drinken, in het kielzog
        Klinken                naar verdronken.

Ver weg van het eigen.
   naar de holle ruis van een
                   voltooid zwijgen,


terug naar wie ik hier bemin
    weg van de wereld buiten
          om  niet te eindigen.
           niet te hoeven sluiten.

https://www.youtube.com/watch?v=Y1L8uRApYeQ

Woedend is het hart en moe de drager
van eengeestig  samen ouder worden.
van vrijen tot parende  intervallen
tussen raken en raakte.
zo tellen we verder af.

Om in de liefde niet te stikken
 passeert men het punt
tussen hier en buiten.
   
om  niet te eindigen,
niet te hoeven sluiten.
houden we onze woorden binnen.

Beide banger om te verliezen
dan echt te minnen.tot de les
zich tot later verzweeg:,
wat ik achter alles dacht;

je bent het mooiste
in mijn leven,
wat ik vermag.