Joost De Rijger

 Moonriver

 Het tweetal dat dezelfde eenling keelde, 
 door de klauwen rond het hart hoge muren smeede,
 het bloed verdunden tot de
 Hemelhoge muren het bezweken,
van smart en inwaardse hartenkreten.

En toen zijn meeste vrees vervluchtigd was,
Zij elkanders zwoele naaktheid kusten,
Lachte zij stil, of zij iets wonders las;
Terwijl hun harten buik aan buik rusten.

Hun weemoed zweeeg met een zwoele ondertoon 
van  doorgeurde zoete droom, 
zij die daar  elkaar beminden,
als Twee Vleselijke magneten.

Hoe, tot dan, kon men ook weten,
dat eenzaamheid zijn eigen tij  tot tweespalt kan keren. 
Wier ontwetendheid zelfs het zonnelicht zou deren, 

En de nacht blauwkleurig vlaakt.,
 als men uit schaduwen ontwaakt
 Bloeit haar lichaam: 
 mild-rose naakt.

Moedig moet de mens zijn
Als ik in mijzelf verdwijn 
in de woeste wilde
woestijnij, tussen liefde,
lusten/zelfmeelij


voor de vooruitgang van
de u en de uwen. waarin wij ons
in voorwaartse bewegingen,
staande houden of trachten/

Op uitgesteld geluk te wachten
Aanzicht is het eindige einde;
ritme tussen tijd die rest.
Waar moeder aller nachten.
dorstig aan uwen leven lest.

Al dat wat in uw zinnen rust
als u uw laatste lusten kust.
uw gulzig bestaan, uw eigen kust.
t minnen van een herhalingslus
zoeken naar uw zielenrust,
van deze en/of gene.

vormt daar diegene
die zijn daden niet berecht,
noch vraagt of twijfelt,
slechts 't geweten tempt of sust,

wat drijft er van of naar
de mens en wat het wil,
dan het afzetten of begeren van
het normale, algemene.

zelfs in dezen tijd, waar t leven
al moet strijden als t kruipt.
voor t leven botst/strijd
oorlog voert en dáármee
de dood bestrijd.


logisch dat t vecht en bloedig
 moord, voor de ander lijd
omdat het beestachtige
mens zich dan
 van zijn mens-zijn bevrijdt.

wanneer t ''zelf'' de mens in sluipt.
hoe t zich waardeert of
plaats als t de ander over-
treft/stijgt toeslaat,
als men zwakte ruikt.

de ander is zo ver verwijd,
aldus zoals het nu toch lijkt
hoe minder men voor de ander wijkt,
ten koste van de ander
t zelf verijkt.

als de mens niet met zijner
ziel-ogen kijkt.
tussen 't zelf en dezer en gene,
wat ruist/scheid ons
dan buiten vertoon of vorm,

perceptie of een gedeeld visie
van, wat is en/of kan.
in het onderlijnen van
mijn eigen vooruitgang.
Mis ik, niet ik,

Ik mis u.

Klein Vaarwel,

het trillen van je stem als je gaat
de deur die voor de laatste
keer kraakt, de klink buigt
 dan het slot bruusk raakt.

Mijn gestel versteend,
terwijl mijn ziel je volgt, 
mijn vel verlaat.

https://www.youtube.com/watch?v=sCQfTNOC5aE