Joost De Rijger

Ritme

ontken me
verdwijn me
verstop me
bevrijd me

onzie me
ontmin me
verwijt me
bezwijg me

ontkleur me
verstik me
verleid me
bezing me

ontdenk me
bevreemd me
bekeer me
leer me

leef me
zie me
streel me
keer me

onteer me
verteer me
belieg me
verstik me

bevlieg me
ontkleed me
verwarm me
omarm me

draag me
dicht me
verlicht me
verleid me

omdans me
beveel me
kus me
neem me

omhels me
omhels me
kus me
Kill me
Stil me

Dit is de laatste avond dat wij spreken,
huid aan huid, streel het lichaam lichter,
want dit vertrek duldt geen geluid,
als alle woorden zijn  gesmoord


leg ik mijn handen als
een krans om je hoofd.
als ik stiekem nog van je hou
zwijg ik luid

 als ik moet gaan:
al het verborgene 
is verzwegen, verdoofd.




Om mijn hoofdsuist de regen
het donker ruist


in een spiegelplas, breekt
 't maanlicht
 de klappertandende liefde,
waar ik zó in heb geloofd,
geruisloos stuk.

Alle dagen,zijn van het zelfde
gemaakt maar anders
gekleed,zo prijkt 't

 rond geplooid
helder licht,
dat over ons
bewustzijn raast,

uit.

 wordt steeds
één en dezelfde dag,
droefgeestig  gehouwen,
die zich telkens weer
herontdekt/hervraagt,

een slim gekozen
 antwoord op dan
tussen gewaden,
speelt men naakt.

een gesluierde
melodie,
een werkelijkheid,
die ons raakt:

een grandioos miszien,
van die ene dag,
die'ons steeds weer ontgaat,
die we net niet zien,

te lief,
te licht, 
Te laat.

de woorden van de ingekeerde. 
spannen om de stilte heen, 
ledig de dichter, 

ontkleed en dus lichter
zodat  t zich ontneemt
zichzelf te zien

verder af, dan dichterbij
wat je bent, wat men is
is alleen

een spiegelbeeld van
wat je ziet:

een communicerende projectie 
van buiten 
naar binnen, weven
tweeën; één.

vermomd als een 
schaduwbokser,eeuwig knokken,
in een ring 

van het duale zijn;
alleen en alleen.