Joost De Rijger

Moedig moet de mens zijn
Als ik in mijzelf verdwijn 
in de woeste wilde
woestijnij, tussen liefde,
lusten/zelfmeelij


voor de vooruitgang van
de u en de uwen. waarin wij ons
in voorwaartse bewegingen,
staande houden of trachten/

Op uitgesteld geluk te wachten
Aanzicht is het eindige einde;
ritme tussen tijd die rest.
Waar moeder aller nachten.
dorstig aan uwen leven lest.

Al dat wat in uw zinnen rust
als u uw laatste lusten kust.
uw gulzig bestaan, uw eigen kust.
t minnen van een herhalingslus
zoeken naar uw zielenrust,
van deze en/of gene.

vormt daar diegene
die zijn daden niet berecht,
noch vraagt of twijfelt,
slechts 't geweten tempt of sust,

wat drijft er van of naar
de mens en wat het wil,
dan het afzetten of begeren van
het normale, algemene.

zelfs in dezen tijd, waar t leven
al moet strijden als t kruipt.
voor t leven botst/strijd
oorlog voert en dáármee
de dood bestrijd.


logisch dat t vecht en bloedig
 moord, voor de ander lijd
omdat het beestachtige
mens zich dan
 van zijn mens-zijn bevrijdt.

wanneer t ''zelf'' de mens in sluipt.
hoe t zich waardeert of
plaats als t de ander over-
treft/stijgt toeslaat,
als men zwakte ruikt.

de ander is zo ver verwijd,
aldus zoals het nu toch lijkt
hoe minder men voor de ander wijkt,
ten koste van de ander
t zelf verijkt.

als de mens niet met zijner
ziel-ogen kijkt.
tussen 't zelf en dezer en gene,
wat ruist/scheid ons
dan buiten vertoon of vorm,

perceptie of een gedeeld visie
van, wat is en/of kan.
in het onderlijnen van
mijn eigen vooruitgang.
Mis ik, niet ik,

Ik mis u.