Joost De Rijger

Dit is de laatste avond dat wij spreken,
huid aan huid, streel het lichaam lichter,
want dit vertrek duldt geen geluid,
als alle woorden zijn  gesmoord


leg ik mijn handen als
een krans om je hoofd.
als ik stiekem nog van je hou
zwijg ik luid

 als ik moet gaan:
al het verborgene 
is verzwegen, verdoofd.




Om mijn hoofdsuist de regen
het donker ruist


in een spiegelplas, breekt
 't maanlicht
 de klappertandende liefde,
waar ik zó in heb geloofd,
geruisloos stuk.