Joost De Rijger

Historieke noot

Als in een zeepbel vervoer ik mijn zijn.
Luchtledige bewegingen des tijds. een schijngevoel van vooruitgang
en bovenal van voorbijgaande aard. kortom
we doen maar wat.

daarom nu, ondoe ik mij van kleren
en laat mij zintuigelijk zakken in de
plooien van duinen. daar streelt
het helmgras mij tot een

duisterend schim  de spiegel na het sluiten,
(op de achtergrond bang-doe maar)
inwaardse reflectie in het brein: luister.
vlagen en flarden orde.

Na uren beraadt, het rillen daargelaten
concludeer ik:

onbestemd zijn wij en
 zoek geraakt. bewusttelingen
die na een lange wandeling
denken in falen of slagen.

met al onze niet geleefde
levens, onuitgesproken liefdes,
verbannen twijfels en
onoverwonnen smart.

Arm en eenzaam is de mens
met het ongebroken hart.